جديدترين راه درک مردم عصباني در زندگي شما

هر کس مي تواند هر از گاهي در کنترل عصبانيت خود مشکل داشته باشد. ممکن است شما نااميد شويد زيرا در يک پروژه بزرگ اشتباه بزرگي مرتکب شده ايد و بايد دوباره از ابتدا شروع کنيد. شايد شما در رفت و آمد طولاني گير کرده باشيد و يک ساعت با خانه دير شود. ممکن است از خويشاونداني عصباني شويد که تازه نمي توانند خواستار وقت و توجه شما شوند. همه اينها موقعيت هايي هستند که مي توانند هر کسي را به فرياد کشيدن فرياد بزنند ، اگر فقط در سرنوشت.

چگونه در مورد افرادي که مي دانيد مزمن هستند که با تحريکات ناچيز يا ناچيز آمادگي منفجر شدن دارند؟ چه نوع موقعيت هايي باعث مي شود تا آنها بيشتر به سطح خشم بالاتر و بالاتر برسند ، يا هميشه در آستانه منفجر شدن از روي هيچ چيز قرار دارند؟ و وقتي عصبانيت خود را رها مي کنند ، بعد چه مي شود؟ آنها به هيچ وجه به شريک زندگي خود فرياد نکشيدند ، و اکنون شريک زندگي در را پشت سر مي گذارد ، اذيت مي شود و از اينكه با چنين رفتارهاي بي ادبانه و توهين آميز رفتار شود ، اذيت و انزجار مي شود. اين رد حتي بيشتر عصبانيت آنها را القا مي کند.

چرا ممکن است عصبانيت براي برخي از افراد چنين مشکلي ايجاد کند؟ به گفته روانشناس Nienke de Bles و همکارانش (2019) ، از دانشگاه ليدن در هلند ، منبع عصبانيت مزمن و اپيزودهاي عصبانيت ممکن است در اختلالات رواني اضطراب و افسردگي نهفته باشد. به عنوان مثال ، نويسندگان توجه داشته باشند كه ميزان تحريک پذيري 50? بسيار شگفت آور در بين مبتلايان به اختلال افسردگي اساسي وجود دارد که 26 تا 49? آنها حملات عصبانيت را تجربه مي کنند. مبتلايان به ديستمي ، نوعي اختلال افسردگي مزمن اما کم تحرک ، داراي ميزان بالايي از حملات عصبانيت هستند که از 28 تا 53 درصد تخمين زده مي شود. در بين مبتلايان به اختلال اضطراب يا وسواس فکري نيز ميزان بالاي خصومت و عصبانيت وجود دارد.

همانطور که از اين آمار چشمگير است ، نويسندگان هلندي معتقدند که داده ها ممکن است ناقص باشد. مطالعات تحقيقاتي با تعيين اين درصد ها از اقدامات عصبانيت استفاده مي کنند که ، به گفته تيم تحقيق ، به اندازه کافي تأييد نشده اند. در برخي موارد ، اين آمار براساس آزمايشات بسيار کوتاه عصبانيت و تحريک پذيري انجام مي شد ، از يک مورد واحد تا شايد چهار مورد از ارزيابي ديگري که در ابتدا به منظور بررسي خشم نبوده است.

علاوه بر اين ، مطالعات قبلي ، آنچه که به عنوان خشم "صفت" شناخته مي شود (تمايل به عصبانيت در تمام مدت) از عصبانيت "حالت" (عصبانيت در زمان آزمايش) جدا نکردند. همانطور که نويسندگان خاطرنشان مي کنند ، "تمايز بين بيماران داراي تمايل عصباني به عنوان يک عامل ثابت در شخصيت ، و بيماراني که با عصبانيت به يک وضعيت فوري پاسخ مي دهند ، از اهميت باليني برخوردار است" (ص 260).

راي آزمايش نقش هر دو شکل عصبانيت در اضطراب و اختلالات افسردگي ، د بلس و همكاران. شرکت کنندگان از يک مطالعه طولي در مقياس بزرگ مستقر در هلند که به مدت چهار سال مردم را دنبال مي کرد ، جذب کردند. نمونه اصلي شامل تقريبا 2900 بزرگسال در سنين 18 تا 65 سال است که از انواع سايتهاي درماني در جامعه استخدام شده اند ، اگرچه کنترل هايي نيز وجود داشته است که سابقه زندگي در اختلالات رواني را نداشته اند. اطلاعات مربوط به مطالعه خشم از حدود 2300 نفر بود که در موج چهارم اين پيگيري شرکت کردند.

در اين مطالعه نه تنها مقياس هاي عصبانيت بلکه اقدامات جمعيتي از جمله سوابق تحصيلي ، شاخص توده بدني ، تاريخ مصرف سيگار ، سابقه زندگي وابستگي و سوء مصرف به الکل و استفاده از مواد مخدر در يک ماه گذشته انجام شد. متوسط ??سن نمونه 46 سال بود و بيشترين سن آنها بين 33 تا 59 سال بود. دو سوم زن بودند. همانطور که انتظار مي رود در يک نمونه روانپزشکي ، مبتلايان به اضطراب و افسردگي بيشتر از افراد سيگاري ، توده بدني بالاتري داشته و از سابقه وابستگي و سوء مصرف به الکل گزارش شده باشند.

براي سنجش خشم صفت ، نويسندگان هلندي از شرکت کنندگان خواستند مقياس 10 مورد را که در تحقيقات شخصيت مورد استفاده قرار مي گيرد ، تکميل کنند. نيمي از موارد خشم خصيصه ، يک حالت کلي را براي تجربه خشم و درنهايت ابراز آن (خلق و خو) ارزيابي کردند. پنج نفر باقيمانده از آنها پرسيدند که آيا شرکت کنندگان پس از نوعي تحريک ابراز خشم مي کنند يا خير. نمونه موارد صوتي "من به سرعت اذيت مي شوم" و "من به سرعت تحريک مي شوم." تمايل به ابراز خشم به صورت طغيان ، يا کيفيتي شبيه به حالت ، توسط يک مقياس گزارشگري که در آن شرکت کنندگان اظهار داشتند ، مورد استفاده قرار گرفت. اين که آنها غالباً دچار تحريک ، بيش از حد نسبت به ناراحتي هاي جزئي ، بيش از حد عصبانيت و عصبانيت نسبت به ديگران ابراز مي کردند ، و حداقل يک حمله خشم در يک ماه گذشته داشته اند. براي اينکه به عنوان يک حمله خشم قلمداد شود ، شرکت کنندگان بايد علائمي از قبيل احساس اينکه قلب آنها در حال مسابقه است يا نفس نفساني ، لرزيدن ، احساس سرگيجه ، عرق کردن ، احساس حمله به ديگران و پرتاب يا از بين بردن اشياء را بررسي مي کنند.

منبع